Voor vele artiesten betekent hun muziek niet enkel een uitlaatklep voor hun diepste gevoelens, maar ook een catharsis voor de dingen die ze te verwerken krijgen in een nabij of ver verleden. De vandaag in Asheville gevestigde Angel Olsen krijgt het op persoonlijk vlak in 2021 wel heel hard te verduren. In een tijdsspanne van twee maanden verliest ze beide pleegouders, net op het moment dat ze een nieuwe bladzijde in haar liefdesleven open sloeg en ontdekte dat ze gay was. Veel van die gelukkige emoties heeft ze dus niet kunnen delen met de mensen die haar in hun gezin verwelkomden als driejarig Foster kindje. Maar de lijn tussen verlies en verdriet en immens geluk liggen dikwijls korter bij elkaar dan men denkt. Zeker Angel Olsen kreeg in een nieuwe relatie met schrijfster Beau Thibodeaux, een extra boost om deze negatieve gevoelens te doen kenteren in iets positiefs en het schrijven van een fel country-getint album “Big Time”. En “Big time it was!” in Het Depot zaterdagavond met een Angel Olsen en haar zeskoppige band in de vorm van hun leven.

Ondanks dat Angel Olsen bij velen het etiket folkzangeres krijgt opgekleefd, weet ze ons altijd te verrassen door nieuwe muzikale richtingen in te slaan. Haar op synthesizers gelaagd “All Mirrors” album uit 2020 was daar een sprekend voorbeeld van, maar ook dit jaar was het in de zomer een heel aangename ontdekking toen we voor de eerste maal haar nieuwe release “Big Time” in de cd-lade schoven en er met pedal-steel doorweefde country tonen door onze woonkamer klonken. De roots van de country met grootheden als Dolly Parton, Loretta Lynn, Lucinda Williams of andere Emmylou Harrissen ligt natuurlijk in de States, maar dat Olsen op “Big Time” dermate pakkend en origineel die weg zou inslaan was een ware verrijking. Geen enkel genre als country leent zich echter dermate tot hartenbrekers en love stories en die vinden we in overvloed terug op Angel’s “Big Time”.

Niets dan lachende gezichten te bespeuren op het podium vanavond en dat belooft altijd veel goeds. Olsen wordt vergezeld van maar liefst een zeskoppige band, strijkersduo van viool en cello incluis, en bijna alle songs worden maar liefst vierstemmig gezongen. Aan vocale power zeker geen gebrek, maar ook niet aan stembeheersing. De breakup song “Right Now” is hier een prachtig voorbeeld van, met Angel die ons met bevende stem aan de grond nagelt in een nummer dat krachtig instrumentaal opzwelt, aangespoord door vier vurige vrouwenstemmen. Als opwarmertjes zweefden we al dromerig door “Dream Thing” en zagen we de eerste zonnestralen al walsen op de rug van onze geliefde door de geopenende gordijnen in het verliefde “Big Time”, opgeluisterd met knappe slide gitaar, die helaas de slepende pedal steel vanop het album niet kan doen vergeten.

Genoeg amoureus gedoe moet Angel gedacht hebben en recht naar de G-spot grapt met ze, met een uiterst driftig rockend “Shut Up Kiss Me” uit “My woman” en een “Give It Up” uit hetzelfde album, waar met ze grommende grunge gitaar ons op een Pixies wolkje doet drijven. Het titelnummer en hoogtepunt van haar “All Mirrors” album wordt dan weer ingeluid op dramatische basnoten van oudgediende Emily Elhaj en eindigt in een razend emotionele finale van cello en viool. Schitterend is ook het moment waarop een stralende roadie, Max, plechtig een kleine speelgoed xylofoon het podium opbrengt om “All The Good Times” een twinkelend buikgevoel te geven. In elk verdriet zit een mooie kant en is het begin van iets nieuws denkt Angel Olsen, wat nog eens duidelijk wordt in het country walsende “This Is How It Works”, met schitterend gitaarwerk van Stuart, maar hou niet vast aan het verleden.

De reguliere set wordt emotioneel afgesloten met een prachtig solo gestart “Chance”, een nummer waar wijlen Roy Orbison jaloers zou van worden. Als trouwe afsluiter krijgen we een hartverwarmende boodschap in een cover van Harry Nilsson “(I can’t live when living is) Without You”, een gevoel dat zeker vanavond doorweegt bij een Angel Olsen op het top van haar kunnen.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels